No właśnie - po co to komu? Nie dość, że płyty są strasznie delikatne, to na dodatek co dwadzieścia kilka minut trzeba je obracać żeby usłyszeć dalszy ciąg albumu. Jaki to ma sens w czasach, kiedy na komputerowej playliście można mieć miliony utworów? Komu więc potrzebny jest gramofon? Jeśli podejdziemy do tematu w ten sposób, rzeczywiście może się okazać, że jest on właściwie zbędny. Jednak coraz więcej melomanów, po początkowej fascynacji plikowym wygodnictwem, zaczyna szukać innego charakteru brzmienia, innego rodzaju obcowania ze sprzętem i sztuką jako taką.
Historycznie rzecz biorąc to właśnie płyta gramofonowa, tłoczona od roku 1897 roku na szelaku (odmiana żywicy naturalnej) była pierwszym nośnikiem, który zapoczątkował rozwój przemysłu fonograficznego. Płyta szelakowa, zwana również gruborowkową, była odtwarzana z prędkością 78 obrotów na minutę i pozwalała na zapisanie do 5 minut dźwięku na jednej stronie 12-calowego krążka. Jakość niestety nie zachwycała. Nie dość, że na jednym egzemplarzu można było zmieścić raptem 10 minut muzyki (płyty były dwustronne), to na dodatek był to zapis monofoniczny. Z pierwszym problemem uporano się po zmianie materiału, na którym tłoczone były rowki. Zastosowanie polichlorku winylu, zwanego potocznie winylem, pozwoliło na zagęszczenie zapisu oraz zmniejszenie prędkości obrotowej do 33 i 1/3 obrotów. Umożliwiło to zmieszczenie aż 25 minut dźwięku na jednej stronie krążka. Tak powstała płyta drobnorowkowa, zwana potocznie długogrającą. Dodatkowo w roku 1949 wytwórnia RCA zaprezentowała 7-calową płytkę z dużym otworem pośrodku, którą należało odtwarzać z prędkością 45 obrotów na minutę. Oba rozwiązania funkcjonują do dziś - pierwsze jako album długogrający, a drugie zwykle jako singiel z jednym utworem na każdej stronie.
Problem zapisu monofonicznego został rozwiązany w 1957 roku w USA, gdzie zaczęto produkować pierwsze płyty stereofoniczne w systemie 45/45. Co to oznacza? Otóż na każdym zboczu rowka, pochylonym właśnie pod kątem 45 stopni, umieszczono zapis jednego kanału. Dwa zbocza – dwa kanały. Proste, prawda? Winylowa płyta znów mogła ruszyć na podbój świata. I tak pewnie do dziś rządziłaby niepodzielnie na rynku fonograficznym (magnetofony nigdy nie zagroziły jej panowaniu) gdyby nie powstanie na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku płyty kompaktowej. Melomani na całym świecie zachłysnęli się cyfrową jakością i analogowe płyty popadły w niełaskę. Sprzedaż dramatycznie spadła, a regały z wielkimi kopertami zaczęły znikać ze sklepów, zamieniane na malutkie, plastikowe pudełeczka ze srebrnymi krążkami. Wydawałoby się, że koniec winyli jest bliski. Nic bardziej mylnego!
Analogi przetrwały trudny okres, w dużej mierze dzięki DJ-om puszczającym z nich muzykę na wszelakich imprezach oraz dzięki technice scratch używanej w muzyce rozrywkowej. Również dzięki zapalonym audiofilom, dla których cyfrowy dźwięk był nie do zaakceptowania. Na początku XXI wieku płyty winylowe zaczęły wracać do łask. Dziś sprzedaż stopniowo rośnie, co jest niemalże ewenementem w czasach, gdy całkowita sprzedaż fizycznych nośników dźwięku sukcesywnie spada. Coraz więcej nowych tytułów jest wydawanych zarówno w wersji cyfrowej, jak i analogowej, a w wielu sklepach z muzyką powróciły regały z dużymi kopertami. Dlaczego? Miłośnicy winyli mieliby zapewne wiele do powiedzenia na ten temat. Na pewno padłaby odpowiedź, że ludzie coraz wyraźniej dostrzegają magię czarnych płyt. Cóż, to lakoniczne wytłumaczenie może być jednocześnie najbardziej trafne.